Sto razy przegrać, aby raz wygrać cz1.

CZĘŚĆ 1

'Czasem musisz upaść bardzo nisko, by powstać i osiągnąć wszystko!'

Ten wpis będzie bardzo szczery, sądzę aż za bardzo. Ludzie często pytają mnie: jak Ty to zrobiłaś że się wybiłaś, tyle osiągnęłaś, a masz dopiero 20 lat?! Nie będę ukrywać, że bardzo zawstydzają mnie tego rodzaju pytania, ponieważ nachodzi mnie wtedy myśl: ale cóż ja takiego osiągnęłam? Nie jestem jakąś gwiazdą z czerwonego dywanu, ani 'fejmem' fejsbóka, jutuba czy też innego portalu, dla których jesteśmy osobami rozpoznawalnymi. Więc o co chodzi?

Dostaję masę (ale to naprawdę masę, masę) maili z treścią bardzo zaskakującą mnie: dużo miłości, wsparcia oraz słowa: jesteś moim idolem, jesteś autorytetem, osobą do naśladowania. I wtedy kolejny raz się zastanawiałam: czym ja sobie zasłużyłam aby zostać obdarowana taką dawką wspaniałych słów? 

Pragnęliście abym opisała drogę mojego życia- można powiedzieć 'malutkiego sukcesu' który zdołałam osiągnąć. 

Kto mnie zna, to dokładnie wie jaką byłam osobą. I ciężko było mi wyjść z tej opinii złej dziewczynki. 

Zacznę od tego że gimnazjum byłam chłopczycą, biegałam w dresach, biłam się. Trzymałam z ludźmi którzy tak naprawdę nie powinni być w tym czasie moimi znajomymi. Popalałam papierosy aby pokazać 'jakaż to ja jestem fajna i dorosła' - tak miałam wtedy 14/15 lat... Byłam arogancka, nie posiadałam szacunku dla nauczycieli i starszych osób. Pyskowałam cały czas i uważałam siebie za najmądrzejszą... aż do momentu kiedy zostałam sama. 

Ludzie odeszli ode mnie, nie potrafili utrzymywać kontaktu z TAKĄ osobą - zresztą się nie dziwie, kto by chciał? Byłam totalnie osamotniona, nikt nie chciał ze mną rozmawiać, siedzieć w ławce, być w parze na wycieczkach. Nie miałam do kogo zadzwonić, pogadać ani wyjść i spędzić czas. Bardzo zamknęłam się w sobie, popadałam można powiedzieć w nastoletnią depresję. Chodziłam do psychologa- bo tylko z tą osobą mogłam rozmawiać, żalić się. Uciekałam z domu, bo moje emocje były tak rozchwiane że nikt nie potrafił dogadać się ze mną, A normalna rozmowa z rodzicami, kończyła się kłótnią. Oni chcieli dobrze dla mnie, ja ich nie chciałam słuchać. Nie będę ukrywać że również i z moimi rodzicami chodziłam do Pani Psycholog. To był jedyny ratunek dla mnie, byłam chodzącą porażką. Czułam się na skraju przepaści. I tak naprawdę gdyby nie wsparcie mojego rodzeństwa podejrzewam że popełniłabym jakieś głupstwo. I chwała im wielkie za to. 

W tym samym okresie można powiedzieć mojego DNA, moja roczna siostrzenica Asia zapadła na bardzo ciężką chorobę, nawet nie wiedzieliśmy czy maluszek przetrwa i wygra walkę- pamiętam to jak dziś. Boże Narodzenie, czytam Pismo Święte przed wieczerzą. Trzęsą mi się ręce, łkam łzy wypowiadając święte słowa. To był dzień który zmienił nie tylko mnie, ale całą moją rodzinę. Pomyślałam sobie - Julka kurwa masz wszystko co potrzebne do szczęscia- rodzinę, jedzenie, ciepły dom. A Ty robisz z siebie największą poszkodowaną ofiarę nie wiadomo czego. Tego dnia tak naprawdę zrozumiałam co jest najważniejsze w życiu- zdrowie i rodzina. Pamiętam, poszłam na pasterkę (pierwszy raz w życiu) nikt mnie nie zmuszał abym się wybrała, po prostu chciałam. Usiadłam w ławce i w myślach błagałam Boga aby nie opuścił Nas, abym nie straciła wiarę w lepsze jutro, aby cały czas czuwał przy Asi i szepetał jej do uszka: BĄDZ SILNA! Przede mną usiadło małżeństwo z niepełnosprawnym synkiem, popatrzyłam się na niego i po prostu wewnętrznie mnie rozsadziło. Zaczełam płakać, oczyszczać swój cały organizm... dałam upust emocjom. Wyszłam ostatnia z kościoła, jak już nikogo nie było. Siedziałam i się modliłam. Przepraszałam Boga za wszystkie wyrządzone krzywdy i prosiłam o wybaczenie. 

W szkole nie dawałam się poznać że coś się wydarzyło. Tylko zachowywałam się inaczej. Siedziałam w ławce, nie odzywałam się, a jak już coś to grzecznie odpowiadałam. Gdy szłam korytarzem i naśmiewano się ze mnie, ja z wbitym wzrokiem w ziemię przechodziłam milcząc. Dopiero mój wychowawca Ś.P Pan Marek wziął mnie na rozmowę, jako pierwszy zareagował na moje zachowanie. A że był nauczycielem wychowania fizycznego, to zaprowadził mnie do kantorku gdzie były przechowywane wszystkie potrzebne rzeczy na WF. I poprosił abym my wyjaśniła swoje zachowanie. Był bardzo wyrozumiałym człowiekiem, opowiedziałam mu wszystko łkając łzami. On tylko popatrzył na mnie, przytulił i powiedział abym się nie czuła sama.
Pisząc to łzy mi spływają po polikach, bo pamiętam jakby to było wczoraj. Pomimo że nadal byłam osamotniona Pan Marek nie pozwalał na to abym kolejny raz się załamała. Duzo ze mną rozmawiał, i wiele mu zawdzięczam, m.in to że jako pierwszy wbił mi do głowy: NIE PODDAWAJ SIĘ! 

Zakończenie gimnazjum, zmiana szkoły... odetchnęłam. 

Pomyślałam sobie, nowa czysta karta życia. Inna Julia, niech będzie tą lepszą wersją! 

I tak było, zmieniłam się. Chodziłam uśmiechnięta, nawiązałam nowe znajomości, które do dziś bardzo miło wspominam i nadal utrzymuję kontakt. Oczywiście spotykałam się z komentarzami: 'To ta Julka...' ale ja to ignorowałam lub uśmiechałam się. Nie chciałam wracać do starej skóry. Nie było to warte niczego. 

Życie nauczyło mnie najważniejszego- szanuj bliźniego jak siebie samego. Nie warto być osobą arogancką tylko dlatego aby zaimponować swoją wyższość nad kimś. To prędzej czy później się odbije w tą gorszą stronę. Dbajmy o siebie, o swoje zdrowie- bo to jest najważniejszy dar w Naszym życiu. Pomagajmy innym, którym nie powodzi się. Bądźmy sobą, kochajmy rodzinę. Cieszmy się z tego co Nam los przyniósł- bo zawsze może być gorzej. Nie oceniajmy kogoś po tym jak wygląda, lub z jakiej rodziny pochodzi- bo to nie jest jego wizytówka. Starajmy się spełniać swoje marzenia- do odważnych świat należy. Gdy nie zaryzykujemy to nie poczujemy smak zwycięstwa lub porażki. 

Jak to mawia mój kolega- należy sto razy razy przegrać, by raz wygrać! :)